Лёс, асветлены «Праменем»

22 верасня – асаблівы дзень для «праменеўцаў» розных пакаленняў. Гэта дата выхаду ў свет першага нумара нашай газеты.

Здарылася гэта ў гістарычным 1939 годзе, на пяты дзень пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР. Спачатку газета называлася «Знамя», а ўжо наступны яе нумар меў назву «Голас селяніна» і быў цалкам беларускамоўны. А ў 60-х гадах раёнка набыла сённяшняе гучнае імя – «Прамень».

Раённая газета заўсёды была і ёсць арыенцірам, своеасаблівым маяком, які асвятляе лёс кожнага, хто ў той ці іншы час быў далучаны да яе стварэння. Сёння гэта вялікая «праменеўская» сям’я са сваімі традыцыямі і майстрамі пяра. Многіх з іх ужо няма з намі, але след, пакінуты ў выніку карпатлівай штодзённай працы, застанецца назаўсёды. Хоць і кажуць, што газета жыве адзін дзень, але гэты дзень – неад’емная часцінка гісторыі, летапіс людскіх спраў.

Тым больш прыемна, калі ў цяперашнім імклівым часе нейкім дзіўным чынам адшукваюцца згадкі пра нашых былых калег і, такім чынам, ёсць нагода ўспомніць іх добрым словам і засцерагчы ад забыцця.

У рэдакцыю «Праменя» даслала свае вершы з Далёкага Усходу Вікторыя Крот (Гуліс), дачка Гуліса Канстанціна Прохаравіча, які ў свой час працаваў карэспандэнтам нашай газеты і, па сумяшчальніцтве, рыхтаваў радыёвыпускі мясцовых навін. Вікторыя напісала: «Стаўбцоўскую рэдакцыю я добра памятаю, не раз там дзіцем была. Я трыццаць тры гады жыву ў Расіі. Але Беларусь, дарагія Стоўбцы заўсёды застануцца ў маім сэрцы».

З перапіскі мы даведаліся, што Вікторыя жыве на поўдні Прыморскага краю, побач з Японскім морам. Яна – маёр юстыцыі ў адстаўцы, пенсіянер МУС Расійскай Федэрацыі. Выхоўвае ўнукаў і працуе індывідуальным прадпрымальнікам. Напэўна, паэтычны дар перадаўся ёй у спадчыну ад бацькі-творцы.

У свой час яна і яе малодшая сястра Звяздана былі вучаніцамі СШ № 2 г. Стоўбцы. У гэтай жа школе выкладала і іх матуля. Калі Вікторыя была ў шостым класе, а сястра – у другім класе, бацькі пераехалі ў г. Мар’іна Горка. Канстанцін Прохаравіч працаваў там рэдактарам раённай газеты «Пухавіцкія навіны».

«Я цяжка перажывала пераезд, сумавала па родных Стоўбцах і пакінутых сябрах, – прызнаецца Вікторыя. – Пазней, калі мы ўжо былі дарослымі, бацькі вярнуліся ў родны горад. Бацька стаў працаваць дырэктарам Стаўбцоўскага цэха «Белвторчермет».

Са свайго боку мы можам сказаць, што ў калектыве гэтай арганізацыі Канстанціна Прохаравіча памятаюць і сёння, успамінаюць пра яго з удзячнасцю, хоць змянілася не адно пакаленне. Цяперашні кіраўнік участка Валерый Шастак прыгадаў: » Канстанцін Прохаравіч Гуліс быў адным з першых у Мінскай вобласці, хто атрымаў спецыялізаваную тэхніку з маніпулятарам. «Ён вылучаўся актыўнасцю ў нарыхтоўцы металалому. Выходзіў на працу і ў выхадныя дні. Умеў быць не толькі кіраўніком, але і сам мог упраўляцца з кранам».

Калісьці сям’я Гуліс жыла ў доме на вуліцы Мамантава ў Стоўбцах. Сюды Вікторыя марыць прывезці сваіх дзяцей. Пазнаёміць іх са сваімі роднымі мясцінамі, якімі поўніцца душа і якія цягнуць да сябе…